Ζωή…

Ερχόμαστε από μία σκοτεινή άβυσσο, καταλήγουμε σε μία σκοτεινή άβυσσο. Το ενδιάμεσο διάστημα το λέμε Ζωή, έγραψε ο Καζαντζάκης.

Έχουμε αναρωτηθεί ποτέ ποια είναι η δική μας άποψη για τη ζωή;

Ακούμε πολλούς γύρω μας να λένε ότι η ζωή είναι δώρο. Εκφράζουν μέσω πολυποίκιλων φωτογραφιών τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης την ευγνωμοσύνη τους καθημερινά για αυτήν.

Άλλοι, πιο απαισιόδοξοι, αντιμετωπίζουν τη ζωή σαν καταναγκαστικά έργα. Πόσο συχνά δεν ακούμε την έκφραση «πέρασε κι αυτή η μέρα» με ανακούφιση.

Οι περισσότεροι βρίσκονται κάπου στο ενδιάμεσο. Χωρίς να εμβαθύνουν στη δική τους άποψη, διαθέτουν το χρόνο τους σε ασχολίες άλλοτε πιο ευχάριστες και άλλοτε πιο δυσάρεστες, άλλοτε ακούσια άλλοτε ηθελημένα, μα το αποτέλεσμα είναι ένα. Ο χρόνος περνάει χωρίς εμάς και μαζί του φεύγουν και τα χρόνια μας.

Είναι ευθύνη μας να κοιτάξουμε τη ζωή στα μάτια. Να αναλογιστούμε το παρελθόν και να αλλάξουμε όσα δεν πήγαν καλά. Είναι το ιερό μας χρέος να μην αφήνουμε τα χρόνια μας να κυλάνε άσκοπα. Είναι ανάγκη μας να ζούμε συνειδητά. Να δίνουμε υπόσταση στην κάθε μας μέρα. Είναι ευθύνη μας να της δώσουμε αξία. Να κάνουμε και την πιο δύσκολη μέρα ουσιαστική.

Ο γέγονε γέγονε έλεγαν οι πρόγονοι μας. Ό,τι έγινε έγινε. Δεν αλλάζει. Και δεν θα αλλάξει αν δεν λάβουμε τα μαθήματα που είχε να μας διδάξει. Ας αναλογιστούμε το παρελθόν με τόλμη και ειλικρίνεια. Ας μάθουμε από αυτό για τον εαυτό μας και για τον κόσμο. Και ας ζήσουμε το παρόν με ουσία. Το μέλλον μας περιμένει. Είναι στο χέρι μας να το χτίσουμε. Να δούμε στα μάτια τη ζωή και να την οδηγήσουμε εκεί όπου επιθυμεί η ψυχή μας. Τελικά η ζωή τρία γράμματα… όπως έγραψε η Λίνα Νικολακοπούλου στη δική της «Αναστασία»